Wachten

We wachten. Steeds weer. Als mens wachten we.

We wachten op de liefde. 'Pas als ik mijn leven met iemand deel ben ik écht gelukkig'.

We wachten op verandering. 'Als we 'daar' zijn is het goed. Zijn wij goed.

We wachten op de dokter. Die werkt volgens een strikte planning en loopt vaak uit. Maar zijn diagnose is wat we 'nodig hebben.'

We wachten op de koffie. Ogenschijnlijk geduldig staan we bij het koffiezetapparaat, terwijl er, in gedachten, al zoveel meer 'moet'.

We wachten op de trein. We reizen van A naar B. Om op een andere bestemming te komen dan waar we ons bevinden. Landschappen aan ons voorbijrazend.

We wachten tot we de loterij winnen. We spelen, om te winnen. Want als we toch die prijs winnen, pas dán kunnen we écht alles doen wat we willen. Waarvan we dromen. Wat we hopen.

We wachten tot het tijd is om naar bed te gaan. Tot het 'gerechtvaardigd' is om, op een voor de maatschappij passende tijd, naar bed te gaan. 'Ik ben moe maar het is nog zo vroeg.'

We wachten. Altijd. Overal. We drukken de pauzeknop in, tót we het punt bereiken waarvan we geloven dat het ons weer verder brengt. Pas als we daar zijn, daar waarvan we hebben bedacht dat het is wat we nodig hebben, pas dan kunnen we verder. Dan is het goed.

En in de tussentijd, gebeuren er prachtige dingen. Onbedacht, ongepland.

We zien ze alleen niet. Want we wachten.

We wachten op iets. Wat dan ook. We wachten en houden onze ogen slechts open voor dat wat in het bedachte plaatje past.

We ver-wachten.

En wat als we dat nu allemaal eens loslaten?

Het leven is niet ver weg. Het is hier, heel dichtbij.

Een echte pauzeknop bestaat helemaal niet. Het leven is niet stil te zetten.

Als we ver-wachten loslaten ontstaat NU. Een oneindig nu.

Daar ontstaat leven. En daar, gebeuren de mooiste dingen.

Anne Hoogwerf