'Alles wat je overkomt, vormt je. En als het voor de deur staat, kun je het aan.'
Oké. Een enorm cliché. Ook voor mij. Sterker nog, als mensen deze zin gebruiken voelde het voor mij altijd als een soort van dubbelzinnigheid. Alsof ze eigenlijk wilden zeggen: 'Ik zou niet weten wat je moet doen en ik hoop voor je dat het goed komt.'
Maar misschien kun je sommige woorden pas écht goed voelen als je in situaties bent gebracht waarin ze waarheid werden. Waarin je haast gedwongen werd om je te identificeren met iedere positieve vorm van hoop. En van geloof. Zodat je je kon vastklampen om weer door te gaan. Om te geloven in een ander moment, in een zachtere tijd.
En die momenten waarin we geconfronteerd worden met alles wat we niet bedacht hadden, die ontmoeten we helaas allemaal. Het zijn dan ook die momenten waarop we op onze diepste kern worden gewezen. Want daar ligt de grootste schat: ons eigen vermogen om op te staan. Wat de wereld ons ook brengt. Ze is er niet op uit om ons te kleineren. Zo wil ze ons ook niet doen krimpen in wie we zijn. Juist niet. De wereld, en alles wat ze met zich meebrengt, wil ons doen groeien. Vanuit onze liefde voor het leven, voor wie we zelf zijn én voor de mensen om ons heen.
Het valt me op dat ik de afgelopen maanden veel mensen mocht ontmoeten, die op de één of andere manier in aanraking zijn gekomen met het ruwe leven. Ze hebben ervaren hoe het is om te schuren met dat wat je hoopte maar anders bleek, ze hebben ervaren hoe het is om te verliezen of hoe het is om te leven met ziekte. Wat het dan ook is, ieder mens heeft zijn verdriet. Zijn lessen. Zijn diepste momenten waarin je niet weet hoe je weer op kunt klimmen. En eigenlijk is dat altijd zo geweest. Maar zie ik het misschien nu pas, omdat ik dat punt ook kan voelen. Tegelijkertijd is dat het leven. In een golvende beweging. Soms kabbelend, soms alles overspoelend. Maar altijd in beweging. Altijd anders.
Ik geloof erin dat we elkaar (opnieuw) ontmoeten zodat we de ander écht kunnen zien. Natuurlijk ontvang je mensen op je pad waarin je iets herkent. In dat wat ze meemaken of hebben gemaakt. In dat wat ze geloven. In dat wat ze doen. Maar voor mij zijn de woorden, die we met elkaar uitwisselen, van nog grotere waarde. De moeite die we doen om te praten, te delen. Om gevoelens onder woorden te brengen. Zonder angst voor onbegrip, zonder masker, zonder 'beter' te willen zijn. gewoon, zoals het is. Jezelf echt laten zien.
De afgelopen maanden ervaar ik als zwaar. Met het overlijden van pap werd een onlosmakelijke pijler van mijn bestaan, onder mijn wereld weggeslagen. Evenals met de borstkanker van Sas. Ziekte, dood. Ze waren er allebei, ze zijn er allebei.
Maar ook ervaar ik de afgelopen maanden als intense diepgang. Naar binnen gaan. Bij mezelf. En in de contacten met anderen, bekend of onbekend. In het durven delen, in laten zien hoe het is.
Door alles wat je meemaakt, krijgen woorden soms een andere betekenis dan voorheen. Het is waar. 'Alles wat je meemaakt vormt je. En, je kunt het aan.'
Of dat nu is omdat ik troost put uit deze woorden? Misschien, maar dat denk ik niet. Voornamelijk omdat je als mens gaat voelen dat je oneindig sterk bent en je écht kunt dragen wat komt. Wat is. En, omdat je gaandeweg leert vertrouwen op de kracht van je eigen hart en minder op de onzekerheid van je hoofd.
Dus als mensen aan je vragen 'hoe doe je het?' Dan is voor mij het antwoord: 'Door het te doen.'
Liefs,
Anne
