Toen ik, nog niet zo lang geleden, leefde met angst- en paniekaanvallen was dat iets waarvan ik wilde dat het zou verdwijnen. Om vervolgens nooit meer terug te komen. Ik wilde niet meer bang zijn. Niet meer voelen hoe het lichaam het overneemt, hoe de controle tussen je vingers vandaan glipt, hoe het hoofd met je speelt. De onrust, de zenuwen, de spanning die je kunt ervaren als mens, waren in mijn hoofd altijd een trigger. Naar een paniekaanval. Naar een moment van niet weten, van het ontbreken van controle, naar 'falen'.
Zo hebben we als mens, allemaal, onze gewoontes en patronen waartegen we ons soms het allerliefste verzetten. Omdat het niet fijn voelt, omdat we er geen zin in hebben, omdat we 'gewoon' willen zijn. We vragen om hulp omdat we willen afleren. Omdat we willen veranderen wat is. Maar waarom? Waarom willen we afleren wat, ergens ook, bij ons 'hoort'? Het lichaam geeft signalen, altijd. Of je dit nu wilt of niet. Het beschermt je, als je er op de juiste wijze naar luistert. Het laat je afremmen, als je letterlijk te snel wilt gaan.
Ik wilde paniek afleren. Ik wilde afleren om te voelen dat mijn lichaam zich over de kop kon werken, met alle gevolgen van dien. Soms was ik gelukkig als het op tijd stopte, dan voelde het als overwinning. Ik maakte er een soort van gevecht van. Een gevecht tegen paniek. Vaak was ik bang, puur bang voor de volgende keer dat het zich zou aandienen. Erover praten was lange tijd moeilijk. Het voelde als falen om je zo kwetsbaar op te stellen, ten overstaan van je dierbaren. Ik wilde niemand belasten.
Tot ik me besefte dat ze van me houden, juist om wie ik ben. Met alles wat daarbij hoort. Ook de paniek. Of misschien wel, juist de paniek. Vanaf dat moment veranderde alles. Ik wilde niet meer afleren. Ik wilde accepteren. Ik durfde uiteindelijk, in het heetst van mijn ' gedachtenstrijd', de meest dierbaren mensen te betrekken. Bij wat er gebeurde: in mij, in mijn lijf, in mijn hoofd. En weet je? Ze veroordeelden me niet. Er werd geluisterd, er werd geaccepteerd wat ik zelf toen nog niet kon, of wilde, zien: mezelf.
Dat ik gevoelig ben wist ik altijd wel. Dat mijn lichaam signalen afgeeft, wist ik ook wel. En toch, wilde ik altijd sterk zijn. En paniek? Kwam daar, in mijn beleving, niet bij voor. Mijn hoofd bleek, in al haar volheid, over te lopen. Ik gaf volledige aandacht aan alle hersenspinsels die voorbij kwamen, waarbij ik vergat dat niet alles per definitie waarheid hoeft te zijn. Daarbij was paniek zelfs veilig geworden: om maar niet alles te hoeven voelen. Een mechanisme om weg te blijven bij mijn diepste kern.
En nu, werkt het niet meer. Het mechanisme is geweest. Bang ben ik nog wel, in paniek ook. Soms. Het is onderdeel van wie ik ben. Het hoort bij me. En dat accepteer ik nu, na al die jaren, steeds iets meer. De afgelopen dagen merk ik in mezelf dat spanning zich heeft opgebouwd, heeft vastgezet. Spanning van de afgelopen maanden. Zorgen, angst, stress. Het oude patroon ligt op de loer. Met als belangrijk verschil mijn bewustzijn: door ademhalen, door acceptatie, door delen, door Zijn. Alles is goed zoals het is en ik kan, waar ik ook ben, altijd mijn diepste gevoel volgen. Ook als dat betekent dat ik op wil staan en weg wil gaan, ook als dat betekent dat een ander teleurgesteld is.
Angst is een kwetsbaar onderwerp, we zijn als mens allemaal kwetsbaar. Daarom schrijf ik erover, om het open te gooien. Om vertrouwen te geven in het proces. In onze ontwikkeling als mens.
Als er iemand is die dit leest en herkent weet dan, jij bent prachtig! Juist met paniek. Voorbij de paniek ligt een oase aan rust waar je mag landen, waar je mag ontspannen. Gun het jezelf. Wees jij. Helemaal.
Niets gebeurt voor niets.
Jij bent. Alles.
Anne Hoogwerf
