Ieder mens heeft een visie, een kijk op de wereld. Hoe jong, of hoe oud, we ook zijn.
Het gezichtsveld wordt vaak bepaald door onze opvoeding, door dat wat we kennen, door wat we mee hebben gekregen. Dat hoeft niet per definitie voor 'altijd' goed te voelen, of te zijn. Onze waarheid is gevormd door dat wat bekend is en wat, mede daardoor, misschien vaak zelfs vooral ook wel heel veilig is. En als dat beeld, die manier van denken, ook nog eens past in 'hoe het hoort', dan zijn we er toch?
Dit kan lang goed gaan. Heel lang. Tot, het niet meer werkt.
Het foefje past niet meer, dat wat veilig voelde is niet meer voldoende. Want wat is er daarachter? Wat bevindt zich achter de schutting van bekendheid? Wie zegt dat die oneindige ruimte daarachter, waar we opnieuw kunnen ontdekken wie wij nu eigenlijk écht zijn, niet alle moeite waard is?
Als we eraan toe zijn, komt dit moment van besef, van nieuwsgierigheid, vanzelf. Echt waar. Dan bereiken we het punt dat durf het wint van angst, dat we het onbekende tegemoet willen treden en de, ogenschijnlijke, onveiligheid leren omarmen. Dit betekent overigens niet dat waar we vandaan komen niet 'goed'. zou zijn. Juist wel! Daar liggen tenslotte onze wortels, onze vorming, onze ervaringen. Daar ligt het verlangen begraven om ons eigen individu te leren kennen. Zonder dat wat hoort, zonder dat wat moet.
En dat wat ooit geplant is wil er, vroeg of laat, uit. Ze wil groeien, bloeien, een eigen ruimte innemen. Laten zien wie ze is. Hoe mooi ze is, hoe kwetsbaar en tegelijkertijd hoe sterk. We bloeien, allemaal, ieder moment. Zelfs als we het soms niet weten of zien. We zijn onderweg, naar dat wat we ten diepste verlangen. Onszelf zijn.
Als je anders kijkt, zie je ook andere dingen. Er ontstaat een nieuw perspectief. Een nieuw gezichtsveld. Precies, zoals het bij jou past. Bij jou, als individu, als mooi mens, als onderdeel van deze wereld.
Kijk je anders mee?
Anne Hoogwerf
Comentários