We zijn verbaasd, geraakt, boos, teleurgesteld.
Alle nieuwsberichten die ons bereiken, over de diverse gruwelijke gebeurtenissen, houden ons als mens bezig. Maar ook de moeilijke en verdrietige situaties, die we van heel dichtbij meemaken, raken ons. Ze brengen emoties met zich mee.
Ieder heeft zo zijn eigen manier van verwerken, van omgaan met dat wat zich aandient. Boosheid is op dit moment een veelgehoorde emotie. De mens wil zich, zo lijkt het, tóch op de een of andere manier afzetten. Tegen een instelling, een arts, een mens. Wie, dát maakt dan eigenlijk niet zoveel meer uit. We willen de boosheid omzetten in daadwerkelijke actie. Alsof er, per direct, iets opgelost moet worden. Alsof we onmisbaar zijn in een strijd die we misschien, diep van binnen, helemaal niet willen voeren.
Gaan we hiermee tenslotte niet juist voorbij aan dat wat er is?
Voorbij aan rouw, aan verlies, aan verdriet. Gaan we hiermee niet voorbij aan voelen: in alle openheid, en in alle pijn, durven voelen wat er nu eigenlijk écht is?
Er is geen goed of fout.
We zijn uniek, allemaal.
We zijn mens, allemaal.
Ieder gaat zijn eigen weg. En iedere stap, die daarbij hoort, is goed.
Ook ik heb zo mijn manieren. Ik word stil en ik schrijf. Over dat wat ik voel of zie.
Ik keer naar binnen om, dichtbij mezelf, te voelen wat er nog meer is. Wat er nog meer is voorbij woede, voorbij verdriet, voorbij verlies, voorbij angst.
En er is meer. Er is altijd meer. Vroeg of laat. Groot of klein.
We verliezen, we rouwen, we huilen.
We lachen, we vinden, we ontmoeten, we genieten.
Het leven bestaat uit de meest ondenkbare contrasten.
En precies dát, is Leven.
Anne Hoogwerf
Comments