Schrijven is voor mij als ademen. Het leeft, in mij. Het laat stromen wat eruit wil, wat gezien, gehoord én gelezen wil worden. In alle mogelijke variaties.
En nu is het dan de beurt aan het eerste blog op mijn website. Mijn grote trots. En dan ineens is het anders. Alsof ik een dam zet in mijn gevoel en daarmee het, voor mij vanzelfsprekende, stromen stopzet. Want dit blog, dit állereerste blog, ‘moet’ perfect zijn. Ze moet van het digitale papier afknallen, ze moet raken én kloppen.
Terwijl ik dit schrijf voel ik vooral de negatieve lading van het woordje ‘moet’. Want waarom zou het allemaal zo ‘moeten’ gaan? Omdat het een eerste blog is? Op mijn gave website die voor het eerst live gaat? En wat is dan perfect? Voor ieder die de website bezoekt is iets anders wellicht belangrijk. Daarmee worden de geschreven woorden door een ieder anders gelezen, ervaren en gevoeld. En juist dát, is schrijven. Voor iedereen iets anders.
De afgelopen maanden stonden in het teken van vormen, van schaven, van nog eens opnieuw kijken. Van anders leren kijken én durven openstaan voor ideeën van de ander. Op die manier kom je samen tot een uitstraling die past en klopt. Bij Bundel van Woorden én daarmee bij mij. Ik wil ruimte creëren voor die ander om met mij in contact te zijn. Om je te plezieren met dat wat ik doe en mee te laten delen in dat wat ik schrijf. Óf om, samen met jou, passende teksten vorm en invulling te geven.
Het proces van ontwerpen en realiseren is eigenlijk zó vergelijkbaar met het proces van schrijven. Luisteren naar de ander, kijken en écht zien. Voelen, weten, gaan. Daarmee ontstaat precies dát, waarnaar de ander zocht. Vaak zonder het te weten.
Dat deze website er zou komen wist ik. En nu het zo ver is kan ik niet anders zeggen dan dat ik zó trots ben. Het was iets van mezelf. En nu is, dat wat ik het allerliefste doe, van ons allemaal.
En daarmee, is het voor mij perfect.
Anne Hoogwerf